Rozdział III

Osobnik ten pomógł jej wstać, po czym spojrzał pogardliwie na młodzieńca z którym tu przybyła.

– Witaj, jestem Marflac. Teraz choć za mną – powiedział krótko – ty też – dodał kierując swój wzrok na chłopaka.

Oddalili się znacznie od tłumu.

– Przed chwilą znajdowaliśmy się na Rynku Głównym – zaczął tłumaczenie rosły mężczyzna – Całe Królestwo zwie się Aurael. Reszty dowiesz się na lekcjach. Jeżeli masz jakieś pytania, kieruj je do Greal’a. – wskazał ręką stojącego obok młodego mężczyznę.

Dopiero teraz Lora spostrzegła, że chłopak jest mniej więcej w jej wieku. Zauważyła również drobne podobieństwo Marflac’a do osoby, która powstrzymała Greal’a od zadania ciosu.

– Greal, zajmiesz się dziewczyną podczas, gdy ja pójdę i rozmówię się z Mistrzem.

– Pff... – parsknął chłopak.

– Mógłbyś się zachowywać jak należy, mam nadzieję że zrozumiałeś chłopcze – rzekł spokojnym tonem Marflac. Młodzieniec odpowiedział chłodnym spojrzeniem. Zadowolony z rozmowy rosły mężczyzna pożegnał się i zwrócił w kierunku Rynku Głównego.

– Jak masz pytania, pytaj – powiedział od niechcenia Greal.

Dziewczyna przez chwilę się wahała, aż w końcu przemówiła.

– Co to za miejsce? Po co ja wam jestem potrzebna? Kim jesteście? Co to za stworzenia? – Lora coraz śmielej zadawała pytania.

– Senil! – oburzył się chłopak. Do dziewczyny dotarło, że to jest to samo słowo, które kilka chwil temu wypowiedział Marflac.

– Co to oznacza? – zapytała trochę spokojniej.

– Dość.. – odparł leniwie.

– Mógłbyś odpowiedzieć na moje wcześniejsze pytania?.. Proszę… – rzekła, chcąc sprawdzić, czy osiągnie więcej poprzez przyjazne podejście. Greal westchnął i pokiwał potakująco głową.

– Jak już Marflac powiedział, znajdujemy się w Aurael. Jesteśmy Zakonem Sępów. A te tutaj stworzenia to horczaki.

– Zawsze myślałam, że sępy to klan, który pomaga naszemu królowi zdobywać pieniądze od podatników – ciągnęła rozmowę Lora.

– Skąd taki głupi pomysł? – zapytał z lekkim poirytowaniem.

– Napadacie na miasta, w których ludzie nie zdołali uzbierać wystarczającej ilości pieniędzy, żeby zaspokoić potrzeby naszego władcy, po czym bezlitośnie ich zabijacie – rzekła, nie zważając na słowa.

– Jakaś ty naiwna.. – odpowiedział jej lekceważąco.

Po krótkim momencie chłopak zdjął złoty pierścień z prawej ręki i podał go Lorze. Dziewczyna przyjrzała się sygnetowi. Posiadał on dwa błyszczące kamienie. Jeden z nich był koloru écru, a drugi za to mienił się w barwie tango. Umieszczone koło siebie, tworzyły spójną całość błyszcząc w oczach młodej kobiety. Dziewczyna z uśmiechem założyła pierścień na swoją rękę.

Zapadła chwila niezręcznego milczenia, a przerwał ją chrypliwy głos, za którym najprawdopodobniej Greal nie przepadał, gdyż wcześniej zwisające luźno dłonie, ułożył w pięści. 

 

********* 

 Mam nadzieję, że się podoba. Jak na razie będę dodawać systematycznie, gdyż już tego trochę mam.  

Pozdrawiam was wszystkich. :) Zostawiajcie swoje opinie i sugestie.